Pinopresura - to nieinwazyjna metoda polegająca na stymulacji obszarów na skórze pacjenta. Przy pomocy miedzianych szpilek (pinów) oraz noży (katów) uciska i stymuluje się określone punkty na ciele. Zaliczana do terapii odruchowych, gdzie wykorzystywane są procesy samopoznawcze organizmu. Łączy zdobycze dalekowschodniej akupresury i akupunktury, zachodniej refleksoterapii, nauki o powięziach, układzie nerwowym somatycznym i wegetatywnym oraz na polu morfogenetycznym. Bodźcowanie skóry pobudza pewne ośrodki w mózgu. Dzięki temu układ mięśniowy, czy też więzadłowy odbiera sygnały z odpowiadających im części mózgu, co prowadzi do odruchowego rozluźnienia zgromadzonych napięć i zmniejszenia bólu.

Jest to polska metoda zaczerpnięta częściowo od prof. Barbasiewicza który stworzył klawiterapię Stanowi połączenie akupunktury, akupresury, refleksoterapii oraz terapii manualnej. Jest pomostem łączącym medycynę konwencjonalną z niekonwencjonalną.

Pinopresura dzieli pacjentów ze względu na różnice w budowie ciała, zgodnie z teorią pięciu elementów według med.chińskiej DAO. W typologii wyróżnia się ziemię, ogień, powietrze, wodę - każdy pacjent dopasowany jest do jednej z grup, a wpływ na to ma wiele zmiennych, takich jak rodzaj reakcji na ból, jakość poczucia kinestetyki, typ budowy, czy nadrzędny układ regulacyjny. Po dopasowaniu osoby do danej kategorii, następnie dobiera się odpowiednie techniki terapeutyczne, które pomogą w efektywnej rehabilitacji.

Może ona być uzupełnieniem innej terapii. Często łączy się ją z technikami manualnymi, takimi jak masaż klasyczny, leczniczy, powięziowy czy sportowy. W przypadku głębszych urazów i przeciążenia mięśni jest uzupełnieniem fizykoterapii.

Jaki jest cel terapii?

Jest to terapia dopasowana do indywidualnych potrzeb pacjenta. Typ leczenia i przebieg zabiegów jest zależny od osoby i rodzaju schorzenia.

Techniki stosowane w pinopresurze to:

- Gradowanie/odreagowanie,
- Technika 5-ciu sekund,
- Zwarcia,
- Miodobranie,
- TASK,
- OUT,
- KAT.

Wskazania:

- urazy sportowe,
- dolegliwości mięśniowo-powięziowe,
- blizny pozabiegowe,
- niektóre choroby neurologiczne,
- ograniczenia zakresu ruchomości w stawach,
- wady postawy,
- ostre stany bólowe stawów i kręgosłupa.
Co więcej, do wskazań zalicza się także problemy o podłożu psychosomatycznym oraz zaburzenia ruchu po niektórych zabiegach. Zabiegi tego typu stosuje się w takich schorzeniach jak pięta Haglunda, zapalenie ścięgien, łokieć golfisty czy tenisisty, zapalenie rozcięgna podeszwowego itp.